Yποδεχτήκαμε τους Panx Romana στον Εξώστη
Παίζουν οι Panx Romana ρε φίλε! Ξέρεις ποιοί είναι οι Panx Romana; Είναι η ατάκα που πέταξε κάποιος σε μια από τις πολλές κουβέντες που κάναμε για το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο, είναι το τραγούδι που ψιθυρίσαμε όταν καταλάβαμε οτι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο όσο εμείς ονειρευόμαστε.
Είναι οι κονκάρδες στο fly μου το 1995, είναι ο στίχος στο πανί που κρεμάσαμε στο λύκειο στην κατάληψη, είναι η κασέτα που έπαιζε το μεσημέρι πριν τη διαδήλωση. Οι Panx Romana παίζουν ακόμα φίλε, αν κι εσύ ακόμα ονειρεύεσαι έλα στο live, αλλιώς κάτσε σπίτι.
Ο Frank Panx στέλνει το δικό του μήνυμα.
Για ποιο λόγο θα σήμανες συναγερμό σήμερα; Για τα ορφανά από διαχρονικές μελωδίες τραγούδια, για την ατραγούδιστη εποχή, γιατί σώπασε η τέχνη. Για την αγάπη που ψυχράνθηκε, για όσους στέκουν βουβοί ενώ τους γδέρνουν το τομάρι. Για όσους ψάχνουν άσυλο αξιοπρέπειας, για τους μαυρόψυχους που νομίζουν ότι θα ζουν για πάντα.
Το κράτος παραμένει κλειστόν; Το τραγούδι μας μοιάζει προφητικό. Το κράτος έκλεισε. Πτώχευσε. Μέσω της εσωτερικής αποδόμησης προδόθηκε. Όμως αυτό είναι το στίγμα της εποχής σε όλη τη γη. Τα κράτη καταρρέουν εσωτερικά στερώντας από τους πολίτες τους και τα τελευταία ίχνη του κοινωνικού τους προσώπου. “Τα κράτη είναι ήδη κλειστά” γι’ αυτό και βομβαρδίζουν ανελέητα ακυβέρνητους τόπους για να επιβεβαιώσουν την ισχύ τους, κάνοντας θόρυβο για να σκιαχτούμε. Pax Americana είναι αυτή. Yes sir I will. Όμως στα δύσκολα γινόμαστε δυνατοί. Πιστεύουμε στην πιθανότητα του απίθανου και αγωνιζόμαστε με βασικό εργαλείο τη “συναίσθηση της πνευματικής μας ανάγκης”. Έτσι σβήνουμε τον παραλυτικό πόνο και κρατάμε τις αισθήσεις μας ενεργές.
Οι μητροπολιτικοί ινδιάνοι κατέθεσαν τα όπλα; Μπορεί στα 90 τα γόνατα να μη κρατάνε, αλλά ακόμα και τότε οι κιθάρες δεν έχουν καμιά δικαιολογία να πάψουν να είναι προτεταμένες και να ηχούν σαν όπλα των ταπεινών. That’s why I go for that Rock And Roll Music…
Τελικά δόθηκε άσυλο στα όνειρα ή κλείστηκαν και αυτά σε κάποιο hot spot; Τραγουδάμε για το δικαίωμα να ονειρευόμαστε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Τραγουδάμε τις εποχές με άμεσο λόγο γιατί η σιωπή πρέπει να θεωρείται έγκλημα πολέμου. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι σαν τις πεταλούδες που δεν γνωρίζουν σύνορα. Σαν την σκόνη που ταξιδεύει από γη σε γη, από τη Σαχάρα στα μέρη μας. Στην εφήμερη ζωή μας είναι κάτι το αναπόφευκτο. Γι’ αυτό κάνουμε παρεμβάσεις με την κολεκτίβα “Αντισώματα”, μια πρωτοβουλία μουσικών που στο μέτρο του δυνατού προσπαθούν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο συνανθρώπους μας που πλήττονται άμεσα από την δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε. Η ανθρώπινη φυλή είναι μια και “βγαίνει” σε τέσσερα χρώματα. Όταν είσαι άνθρωπος δεν σε νοιάζει ποιος είναι αυτός που έχει ανάγκη. Απλά βοηθάς και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι τα όνειρα δεν είναι θέμα περιστάσεων αλλά θετική και ενεργή στάση ζωής.
Ποια είναι η “χώρα του ποτέ” για τον Peter Panx; Μόνο ο βιβλικός παράδεισος μοιάζει με τη ”χώρα του ποτέ”. Οι φυγάδες τράβηξαν ανατολικά της Εδέμ και έτσι έγινε ”η χώρα του ποτέ, χώρα του πουθενά”. Όμως τo πρωινό της 14ης Μαρτίου του 2016 ένιωσα σαν να επιστρέφαμε εκεί, στη ”χώρα του ποτέ”. Μέρες έβρεχε ασταμάτητα, ήταν χιλιάδες άνθρωποι, οικογένειες με παιδιά που είχαν εγκαταλείψει το camp της Ειδομένης και κινούνταν κατά μήκος του φράχτη των συνόρων, σε μια πορεία για εμάς στο άγνωστο, μέσα από άγρια, δασώδη περιοχή, με κακοτράχαλα μονοπάτια γεμάτα λασπουριά, ενώ ήταν επιβεβλημένο και το πέρασμα από έναν επικίνδυνο χείμαρρο, όπου λίγο πριν είχαν πνιγεί 3 άνθρωποι. Χωρίς δεύτερη σκέψη τους ακολουθήσαμε. Ήταν χαρούμενοι, τραγουδούσαν, από κάποια στόματα ακούστηκε και Bob Marley “Exodus Movement of Jah People”. Είχαμε διανύσει αρκετά χιλιόμετρα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. «Υπάρχει κίνδυνος! Ο φράχτης των συνόρων έχει εξαφανιστεί εδώ και ώρα» είπα σε κάποιον φίλο, φωτογράφο. Τότε ένα μήνυμα ήρθε στο κινητό που μας καλωσόριζε στα Σκόπια. Μας ενημέρωνε ότι με την Χ εταιρεία κινητής τηλεφωνίας μπορούμε να πάμε παντού. Μα σαν σήκωσα το κεφάλι, όπλα μας σημάδευαν. Με την Χ εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, τελικά, δεν πήγαμε πουθενά με την θέληση μας. Αντίθετα μας κύκλωσαν ανθρωποστρατιώτες που σαν κομπάρσοι σε ταινία βίας έβγαζαν άναρθρες, πολεμικές ιαχές μίσους. Μας οδήγησαν δέσμιους. Γύρισα τις τσέπες ανάποδα, ούτε τα 30€ έφταναν για να αποφύγουμε την δίκη, ούτε τα μπαλόνια και οι καραμέλες που είχαμε για τα παιδιά και στη θέα των φιαλιδίων για φούσκες με σαπουνόνερο οι δεσμώτες μας τρόμαξαν. Αργότερα ο πρέσβης πλήρωσε για όσους δεν είχαν και αφεθήκαμε ελεύθεροι με 6μηνη απέλαση από την χώρα. Για τους μετανάστες καμία νόμιμη διαδικασία δεν ακολουθήθηκε. Πριν περάσουν τα σύνορα είχαν απελαθεί για πάντα από την ”μαμά φρούριο” Ευρώπη.
Μια ακόμα προσπάθεια για την ”χώρα του πουθενά” χάθηκε, αλλά εμείς αναζητούμε την επόμενη ευκαιρία, γιατί γνωρίζουμε την αιτία που κάνει τον Peter Panx να μην θέλει να μεγαλώσει.
Aν έφτιαχνες ένα “Δρομολόγιο τρέλας” στην Ελλάδα, ποιες θα ήταν οι στάσεις που θα επέλεγες; Χαρμάνα για ρευστό, στη πιάτσα για νέο δάνειο, νταλαβέρι για τη μνημονιακή αξιολόγηση, βάρεμα και νέα μέτρα, μαστούρα και είμαστε καλά. Όμως η χαρμάνα δεν ξεχνά και το δρομολόγιο πάλι ξεκινά. Μια χώρα που είναι μόνιμος πελάτης στη πρεζόπιατσα και ένας λαός με ψυχοφάρμακα να παρακολουθεί πάντα σε ευθείας μετάδοση. Πολιτικές αγκυλώσεις που τα ”κάνουν” παντού και λερώνουν τα όνειρά μας.
Ουσίες μέσα μας, εξουσίες πάνω μας.
του Αλέξη Γκάτση