Μια ιστορία ζωής ή θανάτου

Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μια εφιαλτική εμπειρία που βίωσα με την υγεία μου, γιατί δεν ξέρω με τι να τρομάξω περισσότερο, με τον κορονοϊό ή τους αρνητές του.

Τον ιό τον πέρασα κι ο φόβος υποχώρησε μα όσοι έχουν την πεποίθηση «ότι κατέχουν την υπέρτατη αλήθεια και οφείλουν να την υπερασπίσουν απέναντι στην κακία του κόσμου» με τρομάζουν πιότερο. Από αυτή τη λογική απορρέει η κοσμοθεωρία άσπρου-μαύρου των αρνητών του κορονοϊού, η οποία δεν αφήνει παρά ελάχιστα περιθώρια για ενδιάμεσες αποχρώσεις.

Η αλήθεια η δική μου, είναι αυτή που βίωσα και όχι αυτή που απλά φαντάστηκα ή διαμόρφωσα από όσα διάβασα ή άκουσα και είναι βγαλμένη σαν από ταινία τρόμου.

Τον χειμώνα του 2019 νόσησα από ένα άγνωστο μέχρι τότε ιό σε βαθμό να κινδυνεύσω να πεθάνω. Βασανίστηκα, πόνεσα, φοβήθηκα, νόμιζα πως θα σβήσω μόνος.

Αργότερα όταν η πανδημία ξεκίνησε, οι γιατροί που με φρόντισαν μου είπαν: «αδελφέ, μάλλον κορονοϊός ήταν αυτό που είχες και ήσουν από τους τυχερούς που σε έπιασε άμεσα η αγωγή που σου δώσαμε. Ίσως να λειτούργησε τόσο γρήγορα γιατί δεν καπνίζεις, ίσως και γιατί δεν τρως κρέας, συνεπώς δεν είσαι ταϊσμένος με τα αντιβιοτικά που είναι τίγκα τα ζώα που φτάνουν στο πιάτο μας».

Αδέλφια ο καθένας μας πλέον γνωρίζει περιστατικά ανθρώπων που έχουν όχι μόνο νοσήσει, αλλά έχουν φύγει και από την ζωή. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ακόμα και τώρα με τους 100 νεκρούς την ημέρα και γεμάτες τις ΜΕΘ υπάρχουν αρνητές του κορονοϊού. Κάποιοι αρνητές με θρησκευτικό κίνητρο που θαυματουργικά δεν κολλάνε, κάποιοι μουσικοί αρνητές που αδιαφορούν για τις επιπτώσεις ίσως όσο και οι ουσίες, για ν’ αναφέρω ενδεικτικά κάποιες κατηγορίες στον μακρύ κατάλογο.

Το τέρας, το σύστημα (οικονομικό εμπορικό πολιτικό), δεν μπορεί να πολεμάει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να κάνει θελημένα κακό στον εαυτό του την στιγμή που καταρρέει. Αυτή είναι η δική μου ταπεινή άποψη.

Δυστυχώς ότι καλλιεργούμε, θερίζουμε. Ότι τρώμε είμαστε. Όσο γινόμαστε τοξικοί με τις συμπεριφορές μας, τόσο ο ψυχισμός μας καταρρέει.

Περαστικά σε όσους νοσούν, υπομονή και δύναμη σε όσους φροντίζουν και εμψυχώνουν άλλους.

Όταν θα περάσει η εποχή του κορονοϊού, η V DAY, θα βγούμε στους δρόμους όπως γιορτάζουν οι άνθρωποι στο τέλος ενός πολέμου και θα γίνουμε όλοι μια αγκαλιά εκεί στις αλάνες με τις ζωντανές μουσικές που τόσο πολύ μας έχουν λείψει. .

Να είστε όλοι εκεί.

Frank Panx