Έγραψε το Rocking.gr
Με punk ‘n’ roll οι Panx Romana προσφέρουν ένα στιχουργικό και μουσικό ντελίριο.
Panx Romana – Pax Americana D.I.Y Panx (2016)
Από την Κέρη Καραλή, 27/12/2016
Δεκαεφτά χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία “Κράτος Κλειστόν” (1999) και 35 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Panx Romana, υπό την αρχική σύνθεση (Frank Panx, Woody Panx, Julio Panx, Δημήτρης Δημητράκας) μας προσφέρουν έναν υπέροχο δίσκο ιδιαιτέρως πολλών ακροάσεων. Το “Pax Americana”, πιο επίκαιρο από ποτέ, συγκεντρώνει στα 15-tracks το μήνυμά τους για «ανθρωπιά, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, αγάπη», όπως διαβάζουμε στο fanzine «Κίτρινος Τύπος», των 32 σελίδων, που συνοδεύει τις εκδόσεις του LP και του CD!
Το τρένο της δημιουργίας σφυρίζει με την “Παραμάνα” και το γκρουβάτο punk/rock ‘n’ roll, reggae/ska ταξίδι της μίας ώρας ξεκινά, για ένα δρομολόγιο σταθμών στη νεότερη ιστορία του κόσμου. Βρώμικες κιθάρες, δυναμικό μπάσο, επιθετικά τύμπανα συντονίζουν τις συχνότητές τους και μας παρασύρουν απνευστί σε μια διαδραστική μουσική εμπειρία. Άκρως μελωδικοί, με τη χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη ερμηνευτική σφραγίδα τους, οι Panx Romana έχουν δουλέψει πολύ γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Ξέρουν ότι η μουσική δεν έχει φραγμούς, δεν έχει όρια και με δεξιοσύνη αγκαλιάζουν το punk, προσδίδοντάς του νέες προεκτάσεις.
Το πυρακτωμένο “3 Ακόρντα Φτάνουν”, φόρος τιμής στους Ramones δίνει τη σκυτάλη στην αντιρατσιστική reggae/ska “Μαύρη Ανεμώνα”, που μας διεγείρει με τα πλήκτρα, τα φωνητικά του Τζαμαϊκανού μουσικού Judah Bunnington, αλλά και με το εξαίσιο reverse στο ρεφρέν τραγουδώντας «δεν ξέρω να μισώ γι’ αυτό είμαι κι εγώ μαύρη ανεμώνα». Η χρήση του σαξοφώνου στα “Peter Panx” και “Asylum Seekers Ska” και της τρομπέτας στα “Κοινόπολη” & στο ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, με το berimbau που το «προλογίζει» εισφέρουν στην ενορχηστρωτική ποικιλία την ανάγλυφη επιδερμίδα της. Στο “35 Άνω” ακούμε τη σύνοψη της δισκογραφικής τους πορείας, μέσα από διάσπαρτους στίχους τραγουδιών που συμπεριλαμβάνονται σε προηγούμενους δίσκους τους, αλλά και χαρακτηριστικές μελωδικές φράσεις αυτών. Ενώ έκπληξη αποτελεί η στιχουργική και μουσική διασκευή στο κομμάτι “Τα Παιδιά Της Πιάτσας” πάνω στο “Είμαστε Αλάνια” του Βασίλη Τσιτσάνη.
Το ζοφερό, απάνθρωπο πρόσωπο της προσφυγιάς, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, την νοσώδη επίδραση των εξαρτήσεων από τις ουσίες, τον νοσφισμό των ζώων από τον «υπερέχοντα άνθρωπο» και τη «θυσία» της νέας ζωής με την άμβλωση καταγράφουν οι σελίδες του «Κίτρινου Τύπου». Κείμενα -εν πολλοίς- βιωματικών εμπειριών και όχι μόνον σημειώνουν τις «μέρες και τα έργα» της ανθρωπότητας. Ταυτοχρόνως όμως, μιλούν για πιθανές δράσεις δίχως μίσος, απεκδυόμενες την -οιασδήποτε μορφής- βία, κινητήριος μοχλός των οποίων καθίσταται η αγάπη, προς το άτομο και το περιβάλλον συλλήβδην.
Το -εν λόγω- άλμπουμ των Panx Romana αποτελεί ένα ολοκληρωμένο, αισθητικό και ακουστικό έργο, στο οποίο -επίσης- μας εισάγουν η εικαστική απόδοση της βασικής του ιδέας στο εξώφυλλο, που σχεδίασε ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) και το graffiti με τα πρόσωπα στο οπισθόφυλλο του LP, που ζωγράφισε ο WD. Τη λιπόθυμη, τραυματισμένη «Δημοκρατία» αποτυπώνει το εξώφυλλο του δίσκου, εις υγείαν της οποίας γλεντά η Ευρώπη και σκοτώνει η Αμερική. Αλλά και στο video clip του τραγουδιού “Παραμάνα”, που σκηνοθέτησε ο Αλέξης Πόνσε, η «Δημοκρατία» και η «Ελλάδα», ως βασικές πρωταγωνίστριές του, «βολοδέρνουν ανάμεσα σε ανθρώπινα ερείπια αστέγων, ανέργων και θλιμμένων, ψάχνοντας τη νέα δόση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες», όπως διαβάζουμε στις πρώτες σελίδες του «Κίτρινου Τύπου».
Το “Pax Americana”, πέραν της περίφημης μουσικής του πολυμορφίας, ζωγραφίζει το κοινωνικο-πολιτικό κάδρο του αιώνα μας, με την αιχμηρή στιχουργική του. Η αξία του -λοιπόν- έγκειται στην αφύπνιση που επιτελείται με τον λόγο του, από εκείνους που αρνούνται να μεγαλώσουν, εκείνους που πορεύονται με άξονα την -άνευ συνόρων, χρωμάτων ή φυλών- ανθρωπιά, εκείνους των οποίων «αρχές είναι ο νόμος του ελεύθερου λαού, γραμμένος σε καρδιές με μελάνι ουρανού», (“Κοινόπολη”). Έτσι, το “Pax Americana” κυλάει στις φλέβες μας σαν το «νερό της ζωής», αισιόδοξο και νηπενθές, μα πάνω απ’ όλα τόσο ζωντανό και ειλικρινές! «Εγώ είμαι ο κανείς που δεν κάνει κάτι, μα εγώ θα γίνω ο Κανείς που θα κάνει κάτι».
Καλή ακρόαση!
http://www.rocking.gr/reviews/album/Panx-Romana-Pax-Americana/7121
