Νέα Πέραμος & Μάνδρα: Κάθε σπίτι μια ιστορία καταστροφής

15/12/2017 Rock the Wall

Είναι οι πληγές στη γειτονιά μας που όλο και πιο πολύ πληθαίνουν, είναι που η στενοχώρια για όσους και όσα χάνονται μας βαραίνει την καρδιά. Τότε ότι δεν χωνεύεται μετουσιώνεται σε τρέλα και μας κινεί, δίχως αίσθηση κινδύνου, προκειμένου να φτάσουμε κάπου εκεί κοντά στην πληγή.

Μοιάζει να προσπαθούμε σαν ινδιάνοι με τον χορό μας να κατευνάσουμε την οργή και την εκδίκηση της φύσης και ότι θ’ αγγίξουμε και θ’ αγαπήσουμε τους ανθρώπους όπως ο Χριστός. Μα κάθε φορά που παλεύουμε με το αδύνατο και συνειδητοποιούμε πόσο μικροί και ασήμαντοι ζυγίζουμε, τότε γινόμαστε δυνατοί σαν αντισώματα στις πληγές έστω και λίγων.

Μην υποτιμάς την μια σταγόνα βοήθειας μέσα στον ωκεανό της ανάγκης. Μη νομίζεις ότι είναι ένα τίποτα στη γη του πουθενά. Ήδη έχεις πετύχει κάτι τόσο σπουδαίο.

Έχεις κάνει αυτό που σου αναλογεί.

Δυόμιση μέτρα πάνω από το έδαφος, τα νερά άφησαν έντονα τα σημάδια τους. Σκέπασαν ακόμα και παράθυρα.
Η φύση ούτως ή άλλως δεν αντιλαμβάνεται τη γλώσσα των ανθρώπων μα ούτε και την αλαζονεία τους. Διεκδικεί τα εδάφη και τα μονοπάτια της. Στο δρόμο προς το όρος Πατέρας το STOP ξεθώριασε και για τους περαστικούς.
Όρια οικισμού Πανοράματος.

 

Το φάντασμα του δάσους στέκει εκεί καμένο και βουβό.
Δύσκολη η ανάβαση στο βουνό. Τα πετρώματα βγήκαν στην επιφάνεια αφού το νερό τους έκλεψε το χώμα.
Και όμως το στενόχωρο οδοιπορικό μας σε μια από τις πολλές πληγές της Αττικής είχε αισιόδοξο τέλος.
Μπορεί να σκίσαμε δύο λάστιχα και να κολλήσαμε στην λάσπη, αλλά νοιώσαμε σαν να συναντήσαμε την κυρά, τη φύση που με γλυκιά φωνή μας έδωσε ένα μήνυμα ζωής. Μας είπε πως η ίδια έχει την δύναμη να σβήσει και να γιάνει τις πληγές που της προξένησαν οι άνθρωποι.
Η φύση μας έδειξε το νέο δάσος. Τα φυντάνια βλαστάνουν ανάμεσα στις πέτρες.
Μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Νοιώσαμε ένοχοι με την αλαζονεία των ανθρώπων.
Ντραπήκαμε για όλα αυτά που μπορούμε να κάνουμε και αδιαφορούμε.
Για όλα αυτά κλείνουμε τα μάτια και απλά τα προσπερνάμε.
Τα μικρά φυντάνια πεύκων, βρήκαν την δύναμη να υψώσουν το παράστημά τους σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον από πέτρες και λιγοστό χώμα.
Η φύση μας υποσχέθηκε πως θα γιάνει και τούτη την πληγή. Μας ρώτησε όμως τι θα κάνουμε εμείς οι άνθρωποι.
Τότε φύγαμε βουβοί και προβληματισμένοι για το πώς δεν θα ματώσει και πάλι η πληγή.
FacebookTwitterPin It