Ήταν ο χρόνος άπειρος που πάσχιζα, να θάψω μέσα μου βαθιά, ότι, μπορούσε να σας βλάψει.
Μ’ έφορο, το κορμί μου σκέπασα, χώμα. Από τις φλέβες μου νερό, αγνό, κι’ αέρας!
Ζωή! Φύσηξα μετά, απ’ άκρη σ’ άκρη. Φύτρωσα δάση, δένδρα, βότανα, φυτά, τροφή να δώσουν, κανείς να μην πεινάσει.
Κάλυψα, την ανάγκη σας την άλλη, για ομορφιά, ψυχή και πνεύμα να χορτάσει κι αντί, γιορτή να κάνετε, σ’ αυτό που είστε, Φύση! Continue reading “Ω!! Άνθρωπε”